Hasan amca,geçimini hamallık yaparak sağlardı.Kocaman elleri, uzun boyu,cüsseli bedeniyle dağ gibi, heybetli ve bir o kadarda sevecendi. Çocukları çok sever, onlarla oyunlar oynardı. O bedene ,o yüreği nasıl sığdırırdı? Hep merak ederdim.
Hasan amcanın oğlu benim sınıf arkadaşımdı.En yakın arkadaşımdı. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Hasan amca,beni ondan ayırd etmezdi.
Bize hep nasihat ederdi. Çocuklar sakın derslerinizi, ihmal etmeyin!. Okuyun adam olun.Bizi görüyorsunuz, sizde bizim gibi olmayın. Okuyup memur olun, kravat takıp, masa başında oturun. Her doğan günde bin umut vardır, umudunuzu kaybetmeyin derdi.
Her sabah daha güneş doğmadan,sırtına vurdugu semeriyle ,dilinde duasıyla bizim pencerenin önünden geçerdi. Ben ona el sallardım. Bana gülümser geçerdi.Arkasından bakardım. Ne kadar heybetli yürürdü. Sanki bir dag gibi dimdik ve bir o kadarda mağrurdu. Ona gizli bir hayranlık duyardım. Birgün yine,evlerinde oğluyla ders çalışıyorduk. Hasan amca geldi;
- Aferin çocuklar,İşte böyle çalışın, dedi. Bizden söz vermemizi istedi;
- Okuyup büyük adam olacaksınız, dedi.
Bizde söz verdik.
Sabahleyin Hasan amca yine işine gidiyordu.Bende pencereden ona bakıyordum.Pencereye geldi ve beni öptü.
- Unutma !! HER DOGAN GÜNEŞTE BİR UMUT VARDIR!!
Tamammı evlat ,dedi. Bende;Tamam Hasan amca !!Tamam, dedim.
Gülümseyerek işine gitti. Ögleye doğru bir haber geldi ..Hastaneye çağırıyorlardı..Hasan amca kaza yapmış. Ailesiyle beraber hepimiz hastaneye gittik..Hasan amca!!O dağ gibi adam,benim imrendigim,idolüm yatakta öylece boylamasına yatıyordu..Göz göze geldik ,mahçupca kaybedenlerin bakışıyla bana baktı. İçimden bir isyan koptu,boğazıma düğümlendi. Kendime hakim olamıyordum bağırdım;
- BİR UMUT DAHA VARMI? HASAN AMCA!! BİR UMUT DAHA VARMI???
Hasan amcanın gözlerinden yaşlar boşanıyordu. Çünki konuşamıyordu.
Hasan amcayı son görüşüm oldu, ölmüştü.
SON
KISSADAN HİSSE: Kendini ailesi için feda edenler ödül olarak
ailesinin tebessümünü kazanır....
ARİF KAYA